Smaczne cukierki

Guma - Jedz, Pij, Pomyśl...

Guma do żucia – rodzaj słodyczy przeznaczony do żucia, a nie łykania. Tradycyjnie produkowana była z chicle, mleczka otrzymywanego przez nacięcie pnia sączyńca. Obecnie z powodów ekonomicznych i jakościowych wykonywana jest z polimerów. Współcześnie używa się poliizobutylenu, będącego niezwulkanizowaną formą syntetycznej gumy, czasem z dodatkiem polioctanu winylu. Niektóre gatunki gumy do żucia mają też zastosowanie w profilaktyce stomatologicznej (gatunki te mają obniżoną zawartość cukru), inne - jako wspomagające rzucanie nałogu palenia tytoniu (zawierają nikotynę lub jej pochodne).

Starożytna guma do żucia

Starożytni Grecy cenili sobie mastyks, czyli środek oczyszczający zęby i odświeżający oddech. Nie produkowali go jednak, a po prostu zbierali – substancja ta to po prostu rodzaj żywicy. Wyciekającą z drzewa Pistacia lentiscus gumową wydzielinę nazywano Łzami Chios. Również w innych częściach świata, od Meksyku po Indonezję, spotykane są rośliny, których żywica nadaje się do żucia.

Guma do żucia z... drzewa

Najlepszą z nich jest sączyniec właściwy, piękne drzewo dziko rosnące w gorącym i wilgotnym klimacie panującym w Ameryce Środkowej. W korze pnia, gałęziach, a nawet młodych owocach ukryty jest mlecznobiały sok zawierający do 50% gumy. Tzw. "chicle" służyła długo do wyrobu prawdziwej gumy do żucia, podobnej do tej znanej nam dziś. W celu wydobycia soku pień drzewa nacina się, w ciągu zaledwie dwóch-trzech godzin z rośliny wypływa cały możliwy do pozyskania surowiec. Po raz kolejny można wrócić do tej samej rośliny po trzech latach. Nie znaczy to, że pozostaje bezużyteczna – do wykorzystania nadają się jadalne owoce, liście i drewno sączyńca.

Z czego dziś robi się gumę do żucia?

Gumę podgrzewa się, miesza ze smakowymi dodatkami, a następnie walcuje i tnie na listki. W XVIII wieku zaczęto handlować ekstraktem pierwotnej gumy. W 1869 roku sposób wytwarzania smakołyku został opatentowany, a pod koniec XIX wieku guma stała się już bardzo podobna do znanej nam obecnie.

Niestety, pozyskiwany w ten sposób naturalny surowiec jest dość drogi, zwłaszcza że drzewa rosną dziko, a nie na plantacjach. Dziś gumę produkuje się więc z polimerów. Najczęściej używa się polizobutylenu, niezwulkanizowanej syntetycznej gumy. Jednym z dodatków jest polioctan winylu, pozostałe to barwniki, substancje zapachowe i smakowe, w tym cukier. Praktycznie guma do żucia powstaje w wyniku skomplikowanej obróbki ropy naftowej.